Maart 2014. Na veel wikken en wegen hebben we beslist om terug een hondje in huis te nemen. Onze eerste hond, Smoefie een Shitz-tsu, was ondertussen al een tijdje heengegaan en er was weer ruimte voor nieuw leven in ons gezin.
Bij het vele malen raadplegen van het internet kwamen we tot het besluit dat een Amerikaanse Cocker Spaniel het best bij ons zou passen. De AMI is vriendelijk, bereid om te behagen en intelligent. Hij is een fervente jager, een harde werker en beminnelijke huisdier. Dit ras is trouw, energiek, gehoorzaam en hardnekkig. Net wat we wilden! Eind maart was het zover. We mochten naar Kuurne (België) gaan kijken naar een hondje. Super enthousiast en naïef (blijkt later).
Eerdere contacten tussen de verkoper (de term die ik hier gebruik wordt bij het lezen van dit verhaal wel duidelijk) en mij gaven me voldoende inlichtingen. De pup was huiselijk opgevoed, verliet het huis pas na 9 weken, was gechipt, ingeënt en ontwormd. Mooi! Echter was het verhaal die volgde niet zorgeloos.
Een super lieve maar zeer bange pup hadden we in huis. Bij een eerste checkup bij onze eigen dierenarts bleek het een zorgenkindje te zijn. Een pup uit de broodfok – dit was het eerste maal dat ik stilstond bij het woord ‘broodfok’. Worminfecties, Giardia, oorontsteking, huidaandoeningen en voedselallergie bleken later het verdict te zijn. Vele dierenartsbezoeken, medicatie en slaaploze nachten passeerden de revue. Eind 2014, ging een standaardoperatie door – een castratie. Echter ook hier waren er complicaties en verloor onze Ziva haar milt. Later werd Ziva op 3-jarige leeftijd getroffen door een ernstige rughernia. Maar door de goede, dure, zorgen gaat het nu (zeer) goed met haar. En ja, toen de rust terugkwam gingen we nadenken over een tweede hondje. Natuurlijk terug een AMI maar we waren reeds wijzer! In februari 2015 bezochten wij Marja. In België zijn er helaas niet veel fokkers van Amerikaanse Cocker Spaniels – ik noem ze liever hondenliefhebbers – dus moesten we uitwijken naar Nederland. In eerste instantie dachten we aan een stamboomhondje die ze ging herplaatsten maar al snel waren we verkocht aan het enige chocoladekleurige pupje die nog in het nest aanwezig was. Moederhond was aanwezig evenals alle stamboomdocumenten. Al snel voelden we aan dat het goed was. Totaal iets anders. De wetgeving in België was ondertussen strenger geworden omwille van de broodfok-bom. Drie weken dienden we te wachten tot de rabiësvaccin werkzaam was om haar naar huis te brengen maar dit hadden we er graag voor over. Naiëf ben ik niet meer en de strijd tegen broodbok is voor mij belangrijk. Ik raad dan ook iedereen aan die overweegt een pup in huis te nemen om voor een stamboomhond te kiezen. De gezondheid, het welzijn en het sociaal gedrag van de hond is zeer belangrijk en dit garanderen de hondenliefhebbers die fokken volgens rasstandaard.
O ja, denk maar niet dat de aankoop van een hondje uit de broodfok goedkoper is. Want veelal doen de mensen het daarvoor. Helaas door de medische zorgen, de speciale voeding, ed … komt de kostprijs op lange termijn minimaal dubbel zo hoog uit.